ΟΡΕΙΒΑΤΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΚΙΛΚΙΣ – 20 χρόνια (1995 – 2015 )
Ο Ορειβατικός Σύλλογος Κιλκίς συμπληρώνει εφέτος τα 20 χρόνια από τότε που μια χούφτα ανθρώπων-πιστών οπαδών της φυσιολατρίας και οδοιπορίας αποφάσιζε να τυποποιήσει την αγάπη τους για το βουνό και γενικά την Φύση.
Η σχέση του ανθρώπου με την φύση και τα βουνά ανάγεται στις απαρχές της ύπαρξής του. Από τα προϊστορικά χρόνια τα βουνά ήταν συνυφασμένα με την άγνοια και τον φόβο. Οι κορυφές τους ήταν για τους ανθρώπους κατοικίες θεών και πνευμάτων. Οι Ασιάτες θεοποίησαν τις ίδιες τις κορυφές. Οι αρχαίοι Έλληνες τοποθέτησαν στις κορυφές του Ολύμπου την κατοικία των θεών.
Στα ιστορικά χρόνια, αναφέρονται ως ήρωες αυτοί που κατόρθωναν να ανέβουν σε κάποιες κορυφές, εξυπηρετώντας πολεμικές ανάγκες.
Η ορειβασία στο πέρασμα του χρόνου, άντλησε φίλους από όλη την κλίμακα της πληθυσμιακής δεξαμενής, από τα οικονομικά ασθενέστερα στρώματα που ήθελαν να κρατήσουν τους δεσμούς με την ύπαιθρο, μέχρι την μεσαία και υψηλή διαστρωμάτωση που είχε την οικονομική ευχέρεια και τον ελεύθερο χρόνο, να επιδείξει ενδιαφέρον για την έρευνα και την περιπέτεια.
Εμείς οι ορειβάτες, μέσα από τον δικό μας λαχάνιασμα στο πέρασμα του μονοπατιού, μπορούμε να νοιώσουμε την ανάσα των ανθρώπων που κάποτε φύλαγαν τα κοπάδια τους, πολεμούσαν, έσκαβαν, συνόδευαν τα καραβάνια.
Για μας τα βουνά είναι ένα τεράστιο πανεπιστήμιο αυτογνωσίας - ένα προσωπικό σχολείο φύσης και ζωής. Γιατί το σώμα βοηθά να αντιληφθούμε με τον πιο υλικό τρόπο, αυτόν της βιωματικής εμπειρίας.
Το βουνό για τον ορειβάτη, τον περιπατητή, είναι η χειροπιαστή αίσθηση της αιωνιότητας, και η ταυτόχρονη συνειδητοποίηση της εφήμερης ύπαρξής του. Η μόνη πραγματική υπέρβαση της αντίθεσης μεταξύ αιώνιου και εφήμερου είναι η ένταξή του μέσα στην ομάδα και την συλλογικότητα.
Η τοποθέτηση της ομάδας μέσα στην κοινωνία, και της κοινωνίας μέσα στη φύση ως μέρη ενός όλου, χωρίς σχέσεις κυριαρχίας του ενός επί του άλλου δημιουργεί μια αισθητή πραγματικότητα, μέσα στην οποία η σχέση και η σύγκρουση του ατόμου με την αιώνια φύση, δεν είναι ανταγωνιστική αλλά φιλική και οικεία.
Για να μπορούμε να απολαύσουμε στην ορειβασία την ομορφιά του δάσους, την μεγαλοπρέπεια του βουνού, την απεραντοσύνη της φύσης σε όλο τους το μεγαλείο, είναι απαραίτητο να έχουμε απαλλαγεί από φόβους και ανασφάλειες ερμηνείας των φυσικών φαινομένων, που πηγάζουν από μύθους και δοξασίες.
Η ανάβαση στην κορυφή ενός βουνού σήμερα, δεν είναι νίκη πάνω στα άγρια στοιχεία της φύσης. Δεν δίνουμε μάχη με τα κακά στοιχεία της φύσης για να ανέβουμε στο βουνό και μετά να θαυμάσουμε τα καλά στοιχεία της φύσης από την κορυφή, είμαστε μέρος της φύσης και ότι μαχόμενοι τη φύση εναντιωνόμαστε στην ίδια μας την ύπαρξη.
Οι άνθρωποι στις πόλεις συμπεριφέρονται με σκληρότητα, στα βουνά όμως αλλάζουν συμπεριφορά μέχρι του σημείου να μην αναγνωρίζουν τον εαυτό τους.
Η ορειβασία συμβάλλει στην ελάφρυνση από τα βάρη της καθημερινότητας, στην αύξηση της αίσθησης της ελευθερίας και ευεξίας.
Η ορειβασία είναι η τέχνη των δύσκολων αναβάσεων, των δύσκολων περασμάτων, είναι μια κλίμακα σωματικής και διανοητικής αίσθησης. Όμως δεν μπορείς να απολαύσεις την θέα από μια κορυφή, εάν δεν έχεις ανέβει κοπιαστικά, αν δεν έχεις νιώσει τι είναι κόσμος.
Η ορειβασία δρώντας στους ανοιχτούς ορίζοντες, επαναφέρει την προσπάθεια, τον κόπο, τη δημιουργική εργασία στα θετικά πράγματα της ζωής.
Ο Σωκράτης έλεγε πως η χαρά και η λύπη είναι δεμένες με μια κλωστή. Τραβώντας το ένα έρχεται το άλλο. Η χαρά, η ευεξία, η κορυφή, αυτές καθ' αυτές δεν είναι κάτι σημαντικό, αλλά ο τρόπος που θα χρησιμοποιήσουμε και ο κόπος που θα καταβληθεί για να φθάσουμε σ' αυτές έχει μεγάλη σημασία. Εμείς οι ορειβάτες γνωρίζουμε καλά, πως μπορούμε να φθάσουμε βήμα-βήμα.
Σε μια περίοδο έκπτωσης αξιών, πρέπει να βρει κανείς ένα περιβάλλον που να καλλιεργεί την αισιοδοξία, να θέτει υψηλούς και μακροπρόθεσμους στόχους, και να αξίζει να τα υπερασπίζεται. Ο ορειβατικός σύλλογος Κιλκίς στα 20 χρόνια δράσης απέδειξε ότι το αξίζει. Παραμένει μια εστία αξιών, οι οποίες λείπουν από την σημερινή κοινωνία. Από αυτήν την ιδεολογική εστία, από αυτό το κοινωνικό σχολείο, προσπαθούμε να δώσουμε τον αγώνα της ζωής για μια καλύτερη κοινωνία. Τι και αν δεν πιάσαμε κορυφή, τι και αν τις αξίες που πρεσβεύουμε δεν τις ασπάζεται η πλειοψηφία στην κοινωνία, προσπαθούμε τουλάχιστον στον περίγυρό μας, στο σύλλογο μας, να ορίσουμε και να καλλιεργήσουμε αυτές τις αρχές.
Βεργής Αργύρης
