ΚΑΤΑΚΤΩΝΤΑΣ ΤΟΝ ΟΛΥΜΠΟ – 100 ΧΡΟΝΙΑ ΑΝΑΒΑΣΕΙΣ

Οι αναβάσεις στον Όλυμπο και οι προσπάθειες για την κατάκτηση της ψηλότερης κορυφής του χρονολογούνται από την αρχαιότητα . Μόλις όμως στις αρχές του εικοστού αιώνα έγινε δυνατό να κατακτηθεί ο «Θρόνος των Θεών» , η κορυφή Μύτικας σε υψόμετρο 2.917 μέτρα.

     Οι ορειβάτες που είχαν την τιμή να ανέβουν πρώτοι στο Μύτικα ήταν οι Ελβετοί Frederic Boissonas (Φρέντερικ Μπουασονά) , φωτογράφος και Daniel Boud – Bovy (Ντανιέλ Μποντ Μποβί) , συγγραφέας . Με οδηγό το Λιτοχωρίτη κυνηγό , Χρήστο Κάκαλο , κι ύστερα από περιπλανήσεις ενός μήνα και αποτυχημένες αναβάσεις στις κορυφές του βουνού , κατόρθωσαν να φθάσουν , στις 2 Αυγούστου 1913 , στην απόκρημνη και απάτητη κορυφή του Ολύμπου , που την ονόμασαν προς τιμήν του νικητή του βαλκανικού πολέμου Έλληνα πρωθυπουργού , «Κορυφή Ελευθερίου Βενιζέλου» . Μέσα , όμως , στον ορυμαγδό του πρώτου παγκοσμίου πολέμου , ο κόσμος έμαθε την πολυπόθητη κατάκτηση του Ολύμπου στο τέλος του πολέμου , το 1919 , ύστερα από έξι χρόνια , όταν δημοσιεύθηκε σε ειδικό γαλλόγλωσσο περιοδικό .      

     Ήταν το τέρμα μιας πολύχρονης περιπέτειας πολυεθνικών ορειβατών , γεωγράφων , περιηγητών , βοτανολόγων , γεωλόγων , μηχανικών και στρατιωτικών , που επιθυμούσαν διακαώς να κατακτήσουν τα δώματα του δωδεκάθεου των αρχαίων στο πιο γνωστό βουνό της ανθρωπότητας , να αποτυπώσουν και να φωτογραφίσουν ένα από τα πιο θρυλικά βουνά της παγκόσμιας φιλοσοφίας , ιστορίας και λογοτεχνίας , και να μελετήσουν την πλούσια και μοναδική χλωρίδα και πανίδα του .

     Τεκμήρια ανθρώπινης παρουσίας στις κορυφές Σκολιό , Προφήτης Ηλίας και Άγιος Αντώνιος , δείχνουν ότι από τα αρχαία χρόνια οι χαμηλότερες κορυφές του Ολύμπου είχαν κατακτηθεί από αρχαίους ορειβάτες για λατρευτικούς σκοπούς και στις ίδιες κορυφές τα ειδωλολατρικά ιερά αντικαταστάθηκαν από χριστιανικά ξωκλήσια . Οι οργανωμένες , όμως , προσπάθειες κατάκτησης και μελέτης του μυθικού βουνού πύκνωσαν μόλις το 18^ο και προπαντός το 19^ο αιώνα .

     Οι πιο σημαντικοί εξερευνητές του Ολύμπου , που δεν έφτασαν όμως στην ψηλότερη κορυφή του , θεωρούνται ο Γάλλος αξιωματικός Ch. Sonnini (1780) , ο Άγγλος αξιωματικός W. Laeke (1806) , ο Γάλλος περιηγητής και φυσιοδίφης Fr. Pouqueville (1810) , ο Άγγλος διπλωμάτης Dav. Urquhart (1830) , οι Γερμανοί γεωγράφοι C. Eckenbrecher (1840) και H. Barth (1862) , ο Γάλλος αρχαιολόγος Leon Heuzey (1855) , ο Έλληνας βοτανολόγος Θ. Ορφανίδης (1862) , ο Άγγλος αλπινιστής H. Tozer (1865) , ο Γερμανός μηχανικός Ed. Richter (1911) κ.α.

     Θρυλική μορφή του ολύμπιου ορειβατισμού είναι ο Λιτοχωρίτης Χρήστος Κάκαλος ο οποίος ανέβηκε στο Μύτικα , πέρα από την ιστορική κατάκτηση με τους δύο Ελβετούς , εκατοντάδες φορές ως τα βαθιά γεράματα . Η τελευταία ανάβαση του Κάκαλου , που ήταν ο κατεξοχήν οδηγός του Ολύμπου , ήταν το 1972 σε ηλικία 92 χρονών ! Την παράδοση του Κάκαλου συνεχίζει με επιτυχία ο έμπειρος οδηγός Κώστας Ζολώτας .

     Στους πρωτοπόρους ορειβάτες του Ολύμπου περιλαμβάνονται ο έφεδρος αξιωματικός Μηχανικού Σπήλιος Αγαπητός (1916) και η πρώτη γυναίκα ορειβάτισσα , η Γαλλίδα Cecile Morand (1921) . Στις πρώτες δεκαετίες του εικοστού αιώνα οι εξερευνητές απ’ όλο τον κόσμο που ανέβηκαν στον Όλυμπο , δεν άφησαν ανεξερεύνητη περιοχή και κορυφή του βουνού . Η τελευταία κορυφή του Ολύμπου , το βραχώδες Στεφάνι ή Θρόνος του Διός κατακτήθηκε το 1921 από τον Μαρσέλ Κουρτς και το Χρήστο Κάκαλο .

     Οι πορείες ανάβασης και εξερεύνησης γίνονται από όλες σχεδόν τις πλευρές του βουνού , από τον Κοκκινοπλό , Βορειοδυτικά , από την Ελασσόνα – Σπαρμό , Νότια , από Λιτόχωρο , Ανατολικά , από τη Βροντού και την Πέτρα , Βορειοανατολικά .

     Ο Όλυμπος , με τη φυσική ομορφιά του , τη μυθολογική και ιστορική του φήμη , τις προκλητικές διαδρομές για τους σύγχρονους φυσιολάτρες , παραμένει η «Ιθάκη» , το ύστατο και φιλόδοξο τέρμα όλων των ορειβατών του κόσμου . Μια ανάβαση στον Όλυμπο δεν είναι μια ακόμη κατάκτηση ψηλής κορυφής , αλλά μια κορυφαία ανάβαση στη μυθική αφετηρία του κόσμου .

Διονύσης Παρδάλης ( Κείμενο από «Όλυμπος , το μυθικό βουνό») .