ΑΝΑΡΡΙΧΗΣΗ

     Αναρρίχηση (climbing) ή αναρρίχηση βράχου (rock climbing) χαρακτηρίζεται το σκαρφάλωμα, με καλοκαιρινές συνθήκες (με χειμερινές συνθήκες χαρακτηρίζεται αλπινισμός), σε οποιαδήποτε κορυφή βουνού, που γίνεται όμως από την απόκρημνη πλευρά της (ορθοπλαγιά) και που αναγκαστικά εφαρμόζεται η αναρριχητική τεχνική (μικρού ή μεγάλου βαθμού δυσκολίας) και απαιτείται η χρήση διαφόρων βοηθητικών οργάνων (καρφιά, καρυδάκια, σχοινιά, καραμπίνερ κ.ά.).

    Η αναρρίχηση αποτελεί μια από τις πιο δημοφιλείς μορφές ορειβασίας. Είναι ένα σπορ που όλοι έχουμε δοκιμάσει κάποια  στιγμή της ζωής μας. Όταν ήμασταν μικροί ακόμη       

σκαρφαλώνοντας στο πάρκο, στα δέντρα, στα χαμόσπιτα.                                                       

   Τώρα που μεγαλώσαμε μπορούμε σαν μεγάλα παιδιά πλέον να απολαύσουμε τη σύγχρονη μορφή αναρρίχησης.

   Η αναρρίχηση διακρίνεται σε ελεύθερη και σε τεχνητή αναρρίχηση.

   Ελεύθερη αναρρίχηση (free climbing) είναι η αναρρίχηση που γίνεται με φυσικές κινήσεις, όπου ο αναρριχητής εκμεταλλεύεται το φυσικό ανάγλυφο του βράχου για την προώθησή του, δηλαδή τα πιασίματα και τα πατήματα που του προσφέρει η ορθοπλαγιά. Τα αναρριχητικά όργανα (καρφιά, σχοινί, καραμπίνερ κ.ά.) χρησιμοποιούνται μόνο για ασφάλεια και όχι για κίνηση.

   Τεχνητή αναρρίχηση (aid climbing / artificial climbing) είναι η αναρρίχηση που γίνεται με τη βοήθεια των αναρριχητικών οργάνων (καρφιά, σχοινί, καραμπίνερ, καρυδάκια, σκαλίτσες, τρυπάνια για βύσματα κ.ά.), τα οποία χρησιμοποιούνται εκτός από την ασφάλεια, και για την προώθηση ή κίνηση του αναρριχητή, δηλαδή χρησιμοποιεί, εκτός των φυσικών ανωμαλιών του βράχου, τεχνητά πιασίματα και πατήματα.

     Ένα από τα σημαντικότερα κίνητρα της αναρρίχησης είναι η πρόκληση του βράχου για μια αναμέτρηση με τον ίδιο μας τον εαυτό.

     Οι αναρριχητικές διαδρομές βαθμολογούνται με μια κλίμακα δυσκολίας που μέσα από την βελτίωσή μας, μας δείχνουν την πρόοδό μας για να επιζητούμε δυσκολότερες προκλήσεις

    Η τακτική για την ολοκλήρωση μιας αναρριχητικής διαδρομής περιλαμβάνει την επιλογή της διαδρομής, την προετοιμασία, την προσπέλαση και την επιστροφή.

    Για να περιορίσουμε τις πιθανότητες ατυχήματος χρησιμοποιούμε το ορειβατικό σχοινί με την μέθοδο της σχοινοσυντροφιάς, δηλαδή μια ομάδα 2 ή περισσοτέρων  ατόμων που δένονται στο ίδιο σχοινί και ασφαλίζει ο ένας τον άλλον.

    Ο πρώτος που σκαρφαλώνει λέγεται επικεφαλής και περνάει το σχοινί του κάθε λίγα μέτρα σε σταθερές ασφάλειες που τοποθετήθηκαν με κάποιο τρόπο στο βράχο.

    Ο δεύτερος μένει στο έδαφος και με μια συσκευή ασφάλισης ασφαλίζει τον επικεφαλής από μια ενδεχόμενη πτώση.

   Μέσα από τις σχοινοσυντροφιές αναπτύσσονται ισχυροί δεσμοί φιλίας που συνήθως κρατούν για όλη μας τη ζωή.

                                                    ΦΩΤΙΑΔΗΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ